W świecie, który nie daje bohaterom szansy na spełnienie, w którym stali się zabawkami historii, jedynym punktem oparcia okazuje się muzyka

Łącznikiem jest współczesność. Medea Luigiego Cherubiniego (1797), w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego, zrealizowana na deskach teatru La Monnaie, z Nadją Michael w roli głównej.

Wraca się do dokumentu Minkowski. Saga. Zbyt wiele w nim wątków, by był filmem na jeden tylko raz

Nimfomanka Larsa von Triera swą konstrukcją przypomina nerwowo nadpisywany palimpsest.

– Tego bym się nie spodziewał! (– zakrzyknął rozgorączkowany Buc)

– Czego by się kolega nie spodziewał?– spytał Niebylejaki.

– Hi! Hi! Tego, że zastanę kolegę zabawiającego się przy pianoli...

– Ja?! Ja się zabawiam?!!!

Spektrum działań i poszukiwań Franciszki i Stefana Themersonów ciągle wzbudza podziw, otwiera nowe drogi postrzegania świata i stanowi źródło inspiracji. Jak mawiał Stefan Kisielewski: „Themersonowie to byli ludzie, którzy żyli twórczością i nieustannie wymyślali coś nowego”.

Któż nie zna skandalicznych biopików Mahlera czy Liszta autorstwa ekstrawaganckiego brytyjskiego reżysera? A ktokolwiek je obejrzał, na pewno nie pozostał obojętnym. To zaiste wizjonerskie filmy, jakich mało w całej historii kina.

Muzyka wielkiego ekranu w kameralnej sali koncertowej? To był jego warunek. Alberto Iglesias, ulubiony kompozytor Pedro Almodóvara, był gościem 6. Festiwalu Muzyki Filmowej w Krakowie.

Benignio i Marco siedzą w teatrze. Marco płacze. Jego łzy są prorocze.